کافی نت کلیک بردخون - بوشهر

بردخون

شهر بردخون در جنوب غربی استان بوشهر، همچون آهویی با سر و سینه ای نا آرام، سینه به سینه ی کوه و در کریز از بیابان های تفدیده غربی استان، در تقلای پیوستن به آبشخور دریای خلیج فارس گوش خوابانیده است. این بخش تابع شهرستان دیر می باشد که در مختصات جغرافیایی 28سانتیگراد و 4دقیقه عرض شمالی و 51سانتیگراد و 35دقیقه طول شرقی، در وسعتی بالغ بر 847کیلومتر مربع، آرام گرفته است. از حدود 35 روستای این بخش، اکنون 30 روستا باقی مانده و از این تعداد تنها 21 روستا دارای سکنه است. بردخون از مشرق و جنوب شرقی با بخش مرکزی دیر همسایه است. از شمال و شمال شرقی با بخش مرکزی دیر و بخش کاکی شهرستان دشتی همجوار می باشد. از جنوب تا روستای کورک – آخرین قریه تابع در جنوب شرقی آن – در همسایگی خلیج فارس، گوش به نجوای موج ها سپرده است. شغل اصلی مردم بردخون کشاورزی و صیادی می باشد. مرکز این بخش «بردخون نو» می باشد که از سال 1379 با تاسیس شهرداری به شر تبدیل شد. رودخانه مند، همچون تازیانه ای که بر «کفل اسبی» فرو آمده باشد، از حاشیه شمالی آن می گذرد و به خلیج فارس فرو می غلتد تا «خور» معروف «زیارت» را تشکیل دهد. چهار خور معروف «منجو»، «خان»، «تهمادو»، «گرم» محل اصلی برای صید صیادان می باشد، که با حدود 200 فروند قایق، مشغول امرار معاشند.

تابستان طولانی و زمستان کوتاه، دو فصل از چهار فصل سالند که در این بخش، فرصت خودنمایی چندانی به دو فصل دیگر نمی دهند. تابستان گرم و فساینده، همواره ثبات خود را داراست، اما زمستان در سال های پیاپی سیال و در نوسان است؛

سالی پر بار و پر نشاط و سرمست و سالی دیگر بی رمق و بخیل. همین امر باعث شده تا کشاورزی و دامداری که شغل اصلی مردم است از ثبات چندانی برخوردار نباشد. دلیل عمده ی زایش مشاغل دیگر چون کار در کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس، بقالی، صیادی و ...  همین بی اعتمادی مردم محروم این منطقه به زمستان کوتاهشان است.

به موازات رودخانه مند، یک فقره آب زیرزمینی با عرض ناچیزی وجود دارد که از «کناری» تا «شیبرم» ادامه می‌یابد، لذا تمام روستاهای شمال غربی این بخش میان این خط آب زیرزمینی و رودخانه مند واقع شده اند.

گندم محصول اصلی کشاورزان این دیار است. هر چند که امروزه اکثر اراضی کشاورزی – حتی نخلستان های منطقه – زیر کشت گوجه فرنگی رفته است. در سال های اخیر چند آب بند خاکی احداث شده است که آب نهرهای فصلی منشعب از کوه های «جاشک» و «آبدون» را پشت خود نگه می دارند، اما هنوز زمینه استفاده لازم از همین مقدار آب ناچیز نیز فراهم نگردیده است.

در زمین های بایر منطقه دو دسته گیاهان خودرو سبز می شوند : دسته اول گیاهان خودرویی که مصرف غذایی و دارویی دارند، مانند : جوسال، توله، خلیلو، حکال، کاکل، منگک، گل رد، اوشه، دریمه و تهما ؛ و دسته دوم خار بوته هایی بی منت.

جای جای این دیار جای پای حادثه یا خاطره های است که همچون رویاهایی با طنین ضرب آهنگ گام های روزگار بر آن نقش بسته است. هر نامی، دری به اندیشیدن به روی آدمی باز می کند و نقبی به غبطه و انده و دریغا می گشاید. در زیر به ذکر نام پاره ای از این مکان ها اکتفا میکنیم:

شتی، امسنی، خنی عبدو، خنی مطری، کنار مسجدی، گیاچی، گیارکو، تل بورجوه، سورا، تل جمشیدی، بسی لری، گز تل کاکلی، کنار کاشی، چه وردی احمد، گوده سوری، گوده سید جعفری، چهکو، گزهای خوینی، تل های مشکی، دره باشکوه، دره ارری (اردهایی)، انه کلاتو، گز مزیدی، دوه فریدو چم دره، توریج، دره زنبور، اوز واری، دره اولیا، چه خان، چه ملی، جمول یهای سید حسین، براحمدو، باغ، جبری، باغ سید اسدالله، چهاب گندو، چه رضا، کت فرهادو، سنجر، پاریو، میمنی دو، امیر دیئان، استادا، تل ملای وی وی، دوه، سه تلو، چه تحلو، دی زار، کورزار، مسیله، دری مخکی، بورم (گورو)، سید، کت موه دو، گوده میر حاجی، آمار، بالبالو، اشک تنکو، شیخ ویا، بلادو، تل های حاجی پیر، تل بروی، قلعه چار طاق، قلعه شاداب و ... .